.آهنگری با وجود رنجهای متعدد و بیماری اش عمیقا به خدا عشق می ورزید. روزری یکی از دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت،از او پرسید
تو چگونه می توانی خدایی را که رنج و بیماری نصیبت می کند، را دوست داشته باشی؟
آهنگر سر به زیر اورد و گفت
وقتی که میخواهم وسیله آهنی بسازم،یک تکه آهن را در کوره قرار می دهم.سپس آنرا روی سندان می گذارم و می کوبم تا به شکل دلخواه درآید.اگر به صورت دلخواهم درآمد،می دانم که وسیله مفیدی خواهد بود،اگر نه آنرا کنار میگذارم.
همین موصوع باعث شده است که همیشه به درگاه خدا دعا کنم که خدایا ، مرا در کوره های رنج قرار ده ،اما کنار نگذار.

                                                                                                         (http://dastanak.com/)  

بعد از کمی تامل به این نتیجه رسیدکه خودش مشکلش کرده بود وگرنه به این سختی که زندگی را به کام خودش و دیگران تلخ کند نبود ،نباید فراموش کنه که خدافرموده ان مع العسر یسری ؛این وعده خود خداست روزهای سخت همیشگی نیست .زندگی را به کام خودمون و دیگران تلخ نکنیم از تجربه دیگران عبرت بگیریم .

آری اگر نیک بنگریم خداوندسراسر شفقت و مرحمت است و تنها به منظور تجربه ای آموزشی و برای تکامل روحمان به ما رنج ارزانی می داردو رنج چیزی نیست مگر سکوی پرتاب تکامل مان.درست همانگونه که طلا پس از حرارت دیدن در آتش،جلا ودرخشش می یابد،انسان نیز با معنا دادن به رنجها و سختی هایش به خلوص و بلوغ معنوی می رسد.(آرامش با یاد خدا)